Gisteravond waren mijn broertje (en zijn vriendin), mijn tante en mijn oom bij mama. Mijn broertje kreeg een klap in zijn gezicht omdat hij niet wist dat het zo slecht met mama gaat. Zijn vriendinnetje moest huilen. Mijn oom liep weg.

Ja, hersentumor.. Je hebt ons verslagen. Ben je nu blij?

Gisteravond zat ik aan de keukentafel, en keek de honderden filmpjes die ik van mama heb gemaakt sinds de diagnose. Ik begon te huilen met af en toe luid gelach. Dochterlief liep naar me toe en gaf me een dikke knuffel als nooit tevoren. Ik pakte haar stevig beet en vertelde haar hoeveel ik van haar houd.

God, wat ben ik U dankbaar dat U mij haar heeft gegeven. My guardian angel on earth.

Vandaag heeft mama morfine gekregen. Ze heeft nu minder pijn. Vanaf nu krijgt ze twee morfine spuiten per dag. Er komt twee keer per dag een verpleegkundige langs. Het geeft me rust en tegelijkertijd beangstigt het me.

There she go.

Ik ben blij dat ik vanaf het begin alles heb opgeschreven. Ik ben blij dat ik deze blog heb bijgehouden. Het zal misschien wel jaren duren voordat ik alles weer durf te lezen, maar wat ben ik blij dat ieder detail op papier staat. De mooie momenten, maar ook de meest duistere. Wat ben ik blij dat ik eerlijk ben geweest…