04 / 02 / 2015

Altijd fijn, van die chagrijnige buschauffeurs! Maar goed, goedemorgen! 😛

Depressie?
Het gaat steeds slechter met mama. Depressie hoort een beetje bij het terminaal ziek zijn helaas. Maandagavond zei ze tegen mij dat ze niet meer wilt leven. Ze is onwijs klaar met het leven. Bovendien zou mijn tante een goede vervanger voor haar zijn, en mijn oom kan haar plaats in nemen voor mijn broertje. Ze heeft een brief voor mijn tante en oom geschreven, over haar wensen met betrekking tot broertje en mij. Ze zegt alle afspraken met de palliatieve zorg en artsen af. Hele dagen ligt ze alleen maar in bed. Ze is onwijs chagrijnig, en lijkt overal ‘schijt’ aan te hebben. Alles wijst er op dat ze aan het opgeven is. Ik wil dat ze vecht, zo hard als ze maar kan. Maar ik heb makkelijk praten, want ik sta niet in haar schoenen. Vandaag zal ik haar vragen of ze niet beter bij dochterlief en mij kan gaan wonen. Ik weet nog niet of ze hier wel positief op zal reageren, maar het voelt gewoon niet goed op deze manier. Ik heb het idee dat ik haar aan haar lot overlaat.

Mama lijkt ook steeds vaker niet alles meer op orde te hebben in haar hoofd. Ze herhaalt heel vaak dingen die ze al heeft gevraagd, of vertelt tegenstrijdige dingen. Ze eet nog maar amper, waardoor ze vrijwel geen energie heeft. Ze heeft heel veel last van haar benen. Het zijn donkere tijden voor mama.

Ik merk dat ik mijn gevoelens steeds verder aan het wegstoppen ben. Het is de enige manier die ik ken. Ik probeer het allemaal een beetje weg te lachen en het te negeren door er gewoon niet meer over te praten. Ik reageer geïrriteerd nadat ik er wel mee geconfronteerd word. Het liefst wil ik dat alles weer normaal is…