Het gaat de laatste tijd beter met me. Mijn hoofd is helder en de stress is minder. Dat is opvallend, want normaal gesproken word ik juist rond deze tijd somberder. Het lukt me dan veel moeilijker om door te gaan. Misschien heeft er een verschuiving plaatsgevonden, omdat ik sinds de zomervakantie heel lang somber ben geweest. Je weet het maar nooit. 😉

Ik was 11 toen ik voor het eerst depressief werd. Vanwege gebrek aan behandeling heeft deze depressie 10 jaar lang geduurd. Niemand wist dat ik depressief was. Bij mij kwam deze kennis ook pas achteraf. Het enige wat ik toen wist was dat ik ongelukkig en waardeloos was. Binnen een jaar ging ik van gymnasium naar mavo. Het wonderkind wat ik ooit was, dat was ik nu in ieder geval niet meer. In die tijd loog ik volgens mij heel veel. Ooit heb ik zelfs een brief naar totale vreemden verzonden, in de hoop dat zij mij zouden redden. Die schreeuw om aandacht is niet beantwoord.

Ik had geen zin meer in het leven. Vanaf mijn 11 jaar heb ik meerdere pogingen tot zelfdoding gedaan. Het was dan ook logisch dat ik werd doorverwezen naar de jeugdpsychiatrie. Ik ben één keer naar de psychiater gegaan. Daar gaf ik sociaal gewenste antwoorden. Het was ter bescherming van mama en papa. Ik wilde hen niet in de problemen brengen. Ze zagen immers al genoeg af met zo’n raar kind.

Als ik naar dochterlief kijk, dan besef ik me eigenlijk pas hoe klein ik toen was. Ik leer door dochterlief dat mijn eigen jeugd helemaal niet zo normaal was als dat ik dacht. Ik leer door dochterlief dat mijn denkpatroon destijds heel erg afweek van hoe kinderen normaal nadenken. Kinderen denken doorgaans niet aan het beëindigen van hun leven. Continue was ik op zoek naar een uitvlucht van de realiteit. Het is dan achteraf gezien ook niet zo gek dat ik die uitweg in drugs vond. Het was puur bedoeld als zelf-medicatie, en voor heel eventjes hielp het ook. Ik was niet meer zo ongelukkig als dat ik was. Maar goed, de klap kwam natuurlijk ook weer dubbel en dwars terug.

Toen ik 21 was ben ik wel behandeld voor depressie. Ik heb 6 weken op een PAAZ-afdeling doorgebracht. Eigenlijk hoor ik medicatie in te nemen. Dat durf ik echter niet. Ik ben bang dat ik de medicatie zal gaan misbruiken in plaats van gebruiken… Meestal krijg ik namelijk niet één pilletje, maar wel een stuk of 5.

Zelf ben ik me er heel erg van bewust dat depressiviteit een beetje bij me is gaan horen. Ik wandel nu rustig maanden lang door met sombere gevoelens. Misschien ben ik er zelfs een beetje laks in geworden. Ik wacht gewoon af tot het moment dat het beter gaat en blijf met moeite alles doen wat ik moet doen. Die maanden is het een continue gevecht: om mijn bed uit te komen, om te eten, om te poetsen, om naar mijn werk te gaan, om me om te kleden, om te douchen… Denken aan zelfdoding doe ik niet meer. Hoe somber ik ook ben, ik snap heus wel dat mijn dochter niet beter af is zonder mij. Ik weet dat zij mij nodig heeft. Ik leer ieder jaar weer nieuwe handvatten aan die het proces versnellen, die er voor zorgen dat ik me snel beter voel. Misschien is dat dan mijn manier om mezelf nu te ‘genezen’. Ik weet het ook niet.. Wat ik wel weet is dat het nu goed gaat, en dat is het allerbelangrijkste! ❤