Deze week stond in het teken van vermoeidheid. Mijn moeder is continue erg moe en slaapt vrijwel ieder vrij moment. Haar benen voelen loodzwaar aan. Gedurende de dag heeft ze momenten waarbij ze erg misselijk is. Soms heeft ze heel erge hoofdpijn. De neuro-oncoloog heeft vandaag gebeld, en hij zei dat dit past bij verschijnselen die optreden bij de afbouw van haar medicatie. Het is vreemd hoe normaal dit voor ons is geworden. Het is een feest als mama zich goed voelt, maar helaas zijn die dagen er nog steeds veel te weinig. Bizar als je jezelf bedenkt dat het al bijna drie maanden geleden is dat mama voor de laatste keer werd bestraald. De tumor is niet degene die haar nu ziek maakt; het zijn puur de medicijnen en de bestralingen die dit veroorzaken. Ik heb nooit begrepen waarom mensen er soms bewust voor kiezen om niet behandeld te worden. Nu begrijp ik dit maar al te goed. Wij hebben het geluk gehad dat de bestralingen zijn aangeslagen, maar ik denk dat als mama dit van tevoren had geweten.. dan had de keuze om behandeld te worden toch een stuk moeilijker geweest. Er is op dit moment amper kwaliteit van leven. Het is doorbijten en wachten op een moment dat het beter gaat. Het is maar goed dat zij zo’n doorzetter is.

Voor dochterlief staat deze week in het teken van openheid. Ik geloof dat ons gesprekje over haar gedrag op school eindelijk haar ogen heeft geopend. Zij is nu open zoals alleen een kind dat kan. Tijdens het kerstdiner op haar basisschool mag ze één iemand meenemen. Dochterlief heeft ervoor gekozen om haar oma mee te nemen. Direct toen ze thuiskwam vroeg ze aan mijn moeder of zij volgende week tijd heeft om mee te gaan naar het kerstdiner. Mijn moeder zei uiteraard ja. Mama vroeg wel waarom ze mij niet meeneemt naar het kerstdiner. Het antwoord bezorgde bij mijn moeder een huilbui van een uur. Mama kan ik ieder jaar nog meenemen, maar oma, misschien is dit wel de laatste keer dat ik jou mee kan nemen. Dochterlief had dit ook tegen de juffrouw gezegd, en zij vond dit een heel mooi gebaar. Mijn moeder heeft haar verteld dat ze het ook heel lief vindt. Ik vind mijn dochter vooral heel dapper. Ik genoot van iedere verjaardag en iedere familie-aangelegenheid net iets intenser van de aanwezigheid van mijn moeder. De gedachte dat dit wellicht de laatste keer kan zijn komt altijd naar voren, maar ik durf het nooit hardop uit te spreken. Mijn dappere kleine meid maakt het gewoon bespreekbaar, en dan ook nog eens op de meest ontwapende manier die je jezelf maar kunt bedenken. Mijn God, wat ben ik trots op dit kind.

Al die zorgen over de geslotenheid van dochterlief zijn als sneeuw voor de zon verdwenen… Als zij ergens mee zit, dan zegt ze het. Ik moet vertrouwen in haar hebben. Ik moet haar niet langer onderschatten. Met deze kleine lieverd komt het wel goed..