Ik begin me langzaam af te vragen of zowel S. als de Ex wel degenen zijn waar ik mijn leven mee wil delen. Als het echte liefde zou zijn, dan zou ik toch niet twijfelen? Dan zou ik toch zonder moeite een keuze kunnen maken? Het voelt alsof ik tussen twee vuren sta, waarvan de één zich heel bewust is van de situatie waarin hij zich bevindt en de ander in het duister tast. Waar de één mij kent zoals niemand anders mij kent, durft de ander wel naar een toekomst met mij te kijken. Maar bij beide voel ik geen verliefdheid, niet dat intense gevoel van: ja, hij is het, ik durf met hem mijn hele verleden achter te laten, en er voor honderd procent voor te gaan.

Het is niet dat ik nooit eerder heb gevoeld hoe het voelt om verliefd te zijn. Ik weet dat dit gevoel niets te twijfelen over laat. Het is dan geen kwestie van ratio, maar een kwestie van gevoel. Het is nu al heel wat jaren geleden dat ik zó verliefd was. Het heeft me mijn controle over mijn eigen leven laten verliezen. Het is geëindigd met een opname op de PAAZ-afdeling én een verslavingskliniek. Soms denk ik dat ik nu gewoon te bang ben. Dat ik daarom allerlei vluchtwegen openlaat. Als je te dichtbij komt. Als je me kwetst. Als je me mijn verstand laat verliezen. Dan heb ik altijd iemand om naar terug te gaan. Een veilige haven die er voor zorgt dat ik helder kan blijven nadenken.

Het is alleen niet wat ik wil, op zo’n manier  met mensen omgaan. Ik zou willen dat ik gewoon knopen kon doorhakken. Dat ik kon zeggen: Ex, het is klaar nu, of S. sorry maar ik ga voor de Ex. Dat er geen twijfel was, en dat ik gewoon kon genieten van de momenten zonder bang te zijn voor de toekomst. Die angst had ik met de Ex, omdat hij ook bang was voor de toekomst. Het is ons vanaf het begin onmogelijk gemaakt. Als we een toekomst hadden, dan waren we nu nog samen. Als, als, als.. maar het is niet zo. Wij zullen nooit gelukkig worden samen. Ik weet het heus wel, maar ik had het zo veel liever anders gezien. Na twee jaar is hij nog steeds degene waar ik me het meest thuis en veilig voel…