Mijn gewicht is altijd al een probleem geweest. Ik ben in mijn jeugd fors geweest. Ik kan me niet herinneren dat ik er mee ben gepest, maar mijn herinnering laat me weleens vaker in de steek. Ik wis dingen die me pijn doen altijd best snel uit mijn geheugen. 😉 Ik weet wel dat ik vanaf mijn veertiende regelmatig bezig was met mijn gewicht: het ene dieet na de ander, de ene nog ongezonder dan de ander. Later merkte ik dat speed gebruiken de meest effectieve manier is om af te vallen. Het ongezondst van allemaal, maar het duiveltje in mijn hoofd had me in zijn bedwang voordat ik het door had. Ik was niet goed genoeg. Gewoon niet goed. Als ik dun zou zijn, dan zouden mensen eindelijk van me gaan houden. En het meest pijnlijke was dat mensen inderdaad meer aandacht aan me gaven… Dat gaf me een reden om nooit meer terug te gaan naar het dikke meisje die ik was. Het was één van de voedingsbodems voor mijn verslaving.

Ik weet nog dat ik in de verslavingskliniek misschien wel twintig kilo aankwam in zes maanden tijd. Niemand vertelde me dat de medicatie die ik in moest nemen ervoor zorgde dat mijn honger niet meer gestild werd. Ik bleef maar eten en eten, terwijl ik tonnetje rond werd. Ik maakte mezelf finaal af vanwege mijn vreetbuien. Mijn omgeving reageerde ook niet altijd even oké. Ik ben letterlijk uitgelachen door één van mijn vriendinnen vanwege mijn gewicht. De sociotherapeuten hebben nooit aandacht gegeven aan het feit dat ik het moeilijk vond dat mijn lichaam zo veranderde. In hun beleving was het misschien allemaal niet zo belangrijk. Als ik mijn dagboek van toen opensla, dan staat het volgeschreven met hoeveel ik woog en wat ik moest doen om af te vallen. Ik vraag me stiekem af hoe ik uiteindelijk toch mezelf kon accepteren, want langere tijd boeide me mijn gewicht niet meer. Misschien komt het door het besef dat ik andere kwaliteiten had, of gewoon omdat ik merkte dat ik mooi ben zoals ik ben. Dat ik misschien geen platte buik heb waar je jaloers op kunt zijn, maar wel ogen die altijd schitteren. Dat ik er misschien niet altijd even mode-bewust bijloop, maar dat ik wel kwaliteiten bezit die er voor hebben gezorgd dat ik uiteindelijk mijn droom om, als tienermoeder en ex-verslaafde af te studeren aan de universiteit, kon waarmaken. Uiterlijk is maar tijdelijk, het gaat om wat er van binnen zit…

Hoe ouder ik word, hoe leuker ik het vind om te sporten. En ja, ik vind het ook leuk om te zien dat het harde werken resultaat heeft. Ik vind het heerlijk om met spierpijn rond te lopen. Ik vergeet heel even de wereld om me heen. Het is misschien bizar, maar na zeven jaar gaan bij mijn familie en vrienden nog steeds alarmbellen rinkelen als ik afval en sport. Hier wordt bijna een feestje gegeven als ik in gewicht aankom. 😉 Het bewijs dat ik niet bezig ben met ‘slechte’ dingen, en het bewijs dat ik niet langer geobsedeerd ben door mijn gewicht. Nu vliegen de kilo’s er af, en ik merk dat mensen me net iets meer bevragen en zich net wat meer zorgen maken. Ik voel dat zij verwachten dat ik terug zal vallen in gebruik. Ik voel dat ze mij niet vertrouwen. Misschien is het gek, maar ik snap het wel. Ik wist mijn verslaving goed verborgen te houden. En ik zou me ook zorgen maken als iemand waar ik van houd (en die verslaafd is geweest) zich in de meest donkere periode van zijn leven zou bevinden.

Toch gaat dit me niet tegenhouden om mijn (inmiddels) fourteen minute workout te blijven doen! Ja, ik weet dat ik problemen heb gehad met mijn gewicht op een zodanige manier dat het niet gezond meer was. Ja, ik weet dat ik kwetsbaar ben en dat ik door kan gaan slaan. Ja, ik weet dat zij zich zorgen maken om mij. Maar ik weet ook dat ik niet meer ben wie ik was. Dat ik zoveel wijzer ben geworden. Dat ik te veel van mezelf houd om me bewust de vernieling in te helpen. En laat sporten nu net zijn wat me happy maakt. Het verleden is niet meer hier, we leven nu. Ik ga die rugzak langzaam maar eens wat leger maken.

Aangezien ik me soms afvraag of ik wel op de juiste manier aan het sporten ben geslagen, zou ik me graag hier wat in willen verdiepen. Dat is dan ook precies wat ik nu ga doen. Ik houd jullie op de hoogte. ❤