Deze imperfecte, misschien zelfs wel lelijke, appels met chocoladeglazuur heb ik gisteren gemaakt als traktatie voor bij dochterlief op school (keer 3). Het zijn misschien niet de mooiste appels, maar iedere appel is met liefde gemaakt. Ik wilde zo graag dat dochterlief een traktatie kon uitdelen waarop zij trots is. Dochterlief heeft geholpen door een stokje in de appels te steken. Ik vond het een beetje te gevaarlijk om haar met die warme chocoladeglazuur in de weer te laten gaan. Ik heb een aantal keer chocolade op mijn hand gekregen, en soms deed het best een beetje pijn. Deze lelijke appels zien er misschien heel onschuldig uit, maar ze hebben veel bij me losgemaakt…
Ik ben een perfectionist. Ik moet alles goed doen van mezelf. Altijd. Mijn hele eigenwaarde lijkt af te hangen van wat ik doe. Ik moet de perfecte moeder zijn, ik moet perfect reageren op mijn moeders ziekte, ik moet perfect zijn in mijn werk, ik moet perfect zijn in het huishouden, ik moet perfect zijn. En zoals ieder ander mens op deze aardbol ben ik het niet. Ik ben niet perfect. Ik maak talloze fouten, als moeder, als dochter van een zieke moeder, als werknemer, als huisvrouw, als mens. Net zoals deze appels heb ik ook mijn gebreken.
Mijn vader was een zeer veeleisende man. Hij nam niet genoeg met gemiddeld, en al helemaal niet met beneden het gemiddelde. Ik liep voortdurend op mijn tenen, zo bang was ik om een fout te maken. Hetgeen wat me het meest bij is gebleven was het moment waarbij ik op een dag als zevenjarige mijn schoenen niet netjes had neergelegd. Ik weet nog dat toen papa thuiskwam ik in angst naar boven rende. Hij kwam me achterna, trok me naar beneden terwijl mama me probeerde te beschermen. Zij probeerde papa van me af te trekken. Hij liet heel eventjes mijn voetjes los, en het lukte me om boven aan de trap te komen. Niet veel later wist hij ook boven te komen. Ik probeerde de deur dicht te houden door aan de klink te trekken, maar hij was sterker dan ik. Huilend vluchtte ik weer naar beneden. Terwijl ik van de trap afrende, gooide papa mijn televisie in mijn rug. Hulpeloos en verloren lag ik op de grond. Ik was een heel stout kind, en het is logisch dat papa dan boos wordt.
Mijn vader heeft me zestien jaar vernederd. Hij gebruikte sinds de scheiding geen fysiek geweld meer, maar zijn woorden zijn wellicht nog wel pijnlijker. Toen ik naar de mavo moest, vertelde papa dat ik beter mijn haar blond kon verven en aan de rand van de stoep kon gaan staan. Met jou komt het toch nooit meer goed. Toen ik zestien was besloot papa dat hij ons niet meer wilde. Mijn broertje en ik waren niet meer zijn kinderen. Zelfs je vader moet jou niet.
Je zou denken dat het verbale geweld stopte toen papa besloot ons niet meer te willen zien, maar ik kan je eerlijk vertellen dat tot op de dag van vandaag zijn stem nog door mijn hoofd klinkt. Terwijl ik naar bovenstaande appels keek, zag ik hoe lelijk ze eigenlijk zijn.
Verdorie Charis, je kunt nog niet eens zoiets simpels als appels met chocoladeglazuur maken.
Je bent een lachertje.
Moet je kijken, makkelijk stond er bij de beschrijving. En zelfs dat verpest je…
Je kunt wel denken dat je intelligent bent, maar je bent een dom wicht.
Je verpest alles.
Je zult nooit een goede moeder zijn. Je maakt haar alleen maar doodongelukkig.
En nu heb je ook nog eens haar traktatie verpest.
Iedereen zal haar gaan pesten door die lelijke appels.
Je bent een mislukking die het leven van haar kind iedere dag opnieuw de vernieling helpt.
Jij zal nooit goed terechtkomen. Jij verdient jouw dochter niet.
Zij is beter af zonder jou…
Mijn vader is misschien gestopt, maar ik ben verder gegaan waar hij is gebleven. Meestal doe ik een beetje lacherig over dingen waar ik niet zeker van ben, maar deze woorden die zich continue herhalen maken me gek. Deze gedachten stoppen niet zolang ik geen bevestiging heb dat het wel goed is gegaan. Ik blijf mezelf keer op keer kleineren. Ik functioneer prima, echt waar… maar ik denk dat dit stukje nooit over zal gaan. Dat ik altijd zal rondlopen met een duiveltje in mijn hoofd die me naar beneden haalt, die me zo onwijs veel pijn doet.
Dochterlief kwam zeer enthousiast thuis van school. De appels waren goed in de smaak gevallen bij de kinderen in haar klas. Zij vonden de appels prachtig…
De wereld van Anna 
1 december 2014 at 23:08
Gelukkig weet je zelf heel goed wat er gebeurt in je hoofd op het moment dat je zulke destructieve gedachten hebt.
Wat een l.. Die vader van jou!
En wat leuk dat de traktatie geslaagd was.
2 december 2014 at 11:09
Daar ben ik ook heel blij om! Je hebt me weer eens laten beseffen dat je hier ook positief tegenaan kunt kijken. 😉 Ik ben me ervan bewust, waardoor het me nooit helemaal in zijn macht zal krijgen. Dat is al een hele overwinning.
Ik ben ook héél blij dat het toch een geslaagde traktatie was, haha!
2 december 2014 at 07:44
Hoe oneerlijk dat je die herinneringen je hele leven meedraagt. Vaders horen lief, begrijpend en zacht te zijn… 😦
2 december 2014 at 11:08
Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik ben blij dat de vader van mijn dochter in ieder geval wel laat zien hoe een ‘echte’ vader hoort te zijn.
2 december 2014 at 09:11
Wat een vader! Hij verdient die titel niet, joh! Natuurlijk zijn de appels geslaagd, wat had je nu gedacht!? Gezond en snoep in één. Jammie! 🙂 Laat de man die je verwekt heeft toch je leven niet bepalen. Zie hem als de broodnodige zaadcel, niet meer dan dat.
2 december 2014 at 11:07
Daar heb je helemaal gelijk in! 😉 Het klinkt misschien raar in de oren, maar ik hoop nog steeds dat hij op een dag zal opstaan en de vader zal zijn die hij hoort te zijn. Heel vreemd, zo’n ouder-kind band.
Ik denk dat ik de appels nog wel een keer ga maken. Ik nam gisteren een hapje en het was verrukkelijk! 😀
2 december 2014 at 09:58
Oneerlijk he, dat je dit zo met je meedraagt. Wel goed dat je je er bewust van bent..
2 december 2014 at 11:05
Dank je wel voor je reactie. Ik vind het inderdaad oneerlijk en nog veel oneerlijker voor alle kindjes die op dit moment hetzelfde meemaken. Volgens mij hebben sommige ouders niet door wat hun woorden voor gevolgen hebben voor hun kind.
2 december 2014 at 14:38
Ppppfff. Zo’n man verdiend het niet om vader genoemd te worden. Vader worden en vader zijn, dat zijn twee verschillende dingen.
Dit stukje zal je waarschijnlijk je hele leven met je meedragen. Net wat Sas al aangeeft, het is oneerlijk dat je dit met je mee moet dragen. Je hebt er zelf niet voor gekozen maar moest het wel ondergaan.
Op een bepaalde manier zal het je ook sterken. Het heeft je gemaakt tot wie je nu bent!
Jullie appels zien er trouwens heel erg lekker uit. Fijn dat deze traktatie in de smaak is gevallen.
3 december 2014 at 22:45
Ik heb heel veel geluk gehad met mijn moeder die me altijd overdreven heeft laten zien dat zowel mijn broertje en ik het wel waard zijn, en dat zij onwijs trots op ons is. Gewoon zoals we zijn. Vader en moeder in één. 😉
Het is inderdaad iets wat ik iedere dag opnieuw met me meedraag, voornamelijk in mijn gedrag als het gaat om mijn prestatiegerichtheid. Ik ben trots op mijn ambities en doorzettingskracht die zeker ook te maken hebben met wat mijn vader me vroeger heeft aangedaan. Ik vind het alleen jammer dat ik nooit kan genieten van de dingen die ik goed doe omdat ik altijd wel iets kan vinden wat slecht ging. Maar wie weet leer ik mezelf dit nog weleens aan. Ga er in ieder geval mijn best voor doen! 🙂
2 december 2014 at 18:16
Niemand verdient het om dit mee te maken. Ik heb op een andere manier een traumatisch verleden, maar ik herken de stem heel erg. De onderstreepte woorden. Ik herken het vreselijk goed. Ik heb ook altijd gedacht dat het nooit over zou gaan en nogmaals, mijn situatie is anders, maar de stem in mijn hoofd wordt heel langzaam aan steeds zachter en zachter en liever en liever voor mezelf. Dus geloof erin dat het kan. Je zegt het ook zelf: Waar je vader is gestopt, ben jij verder gegaan. Dat betekent dat jij er ook voor kan zorgen dat het weer stopt. Hoe moeilijk ook, ik weet het als geen ander, maar het kan. Stapje voor stapje. Hou die hoop vast en lees die laatste zinnen nog maar heel vaak door, want dat is de waarheid:
Dochterlief kwam zeer enthousiast thuis van school. De appels waren goed in de smaak gevallen bij de kinderen in haar klas. Zij vonden de appels prachtig…
3 december 2014 at 22:35
Wat een lief berichtje, Marion. Ik weet dat jij het onwijs herkent, want ik vind ook vaak herkenning in jouw blogs. Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, en tegelijkertijd is het ook fijn om te lezen dat het overduidelijk wel kan verbeteren.
Ik vind het vooral heel moeilijk dat ik precies weet hoe het in elkaar steekt (al jaren overigens), maar dat ik het patroon (nog) niet weet te doorbreken. Iedere keer beloof ik mezelf dat ik de volgende keer anders zal reageren, maar uiteindelijk val ik toch weer terug. Maar goed, het kost denk ik ook gewoon meer tijd.
Echt onwijs bedankt voor dit mooie berichtje. Doet me heel goed. Het biedt hoop.
6 december 2014 at 19:48
Een perfecte moeder maakt fouten zodat haar kinderen leren dat ze fouten mogen maken.
Een perfecte dochter geeft zoveel om haar moeder dat ze in paniek raakt wanneer haar moeder ernstig ziek is.
Volgens deze definities ben je een perfecte moeder en een perfecte dochter.