Vrijdag nam ik afscheid van de Ex. Nou ja, we hebben bijna twee jaar geleden al officieel afscheid van elkaar genomen, maar eindelijk heb ik de deur gesloten door te vertellen dat ik gewoon vrienden wil blijven. Al die tijd zijn we steeds opnieuw bij elkaar teruggekomen. Naar mijn idee heb ik het eindelijk kunnen afsluiten met de Ex, al blijven zijn woorden al de hele week steken. Waarom vertelt hij me nu pas dat hij mijn eerste man wilt zijn en niet de minnaar die hij zou worden als we niet heel snel stoppen met waar we mee bezig waren? Waarom houdt hij vast aan mij, nu ik hem eindelijk los kan laten? Waarom vertelt hij na al die jaren pas dat ik hem inspireer en dat het hem niet lukt om los te laten wat we hebben? Waarom speelt hij een spelletje dat gevaarlijk is voor ons beiden? Ik wil niet voor altijd alleen blijven.

S. en ik hebben al langere tijd contact met elkaar. Ik kwam hem enigszins gebroken tegen op een doodnormale dag. Zelfs mijn beste vrienden zagen niet dat ik aan het strugglen was. Ik wist niet meer wie ik was. Ik wist niet hoe ik de dagen door moest komen. Ik had twijfels die me iedere dag geheel in het bezit namen. De onzekerheden waren inmiddels niet meer te tellen. Ik had S. voorbij gelopen, als hij me niet had aangesproken. Gaat het wel met je? Ik deinsde enigszins terug vanwege zijn betrokkenheid. Het was lang geleden dat iemand oprecht interesse toonde in mij. We zijn een gesprek begonnen die nog steeds niet afgelopen lijkt te zijn. Hij is zó anders dan iedereen die ik voorheen heb gekend. Ik leer mezelf beter kennen dankzij hem. Hij schrikt niet af van de soms onaardige dingen die ik zeg. Hij kijkt verder dan die gemene woorden. Hij legt uit hoe hij er over denkt. Hij zegt wat hij ziet. En hij maakt mijn gemene woorden ongedaan door niets anders dan lieve woorden terug te zeggen. Hij breekt de torenhoge muur om mij heen iedere dag weer een stukje af. Hij vertelt me iedere dag weer hoe trots hij op me is. Is dit hoe het hoort te gaan? Heb ik al die jaren mezelf tekort gedaan door mijn tijd te besteden aan mensen die me bekritiseerden? Het altijd maar beter moeten zijn, omdat anderen mij blijkbaar niet goed genoeg vonden. Ben ik dus wel degelijk goed genoeg? Ondanks alle gebreken die ik heb?

S. en ik zijn zondag naar een park gegaan. We hebben hier uren gewandeld. Hij heeft mijn hand niet losgelaten. Als er mensen voorbij liepen, wilde ik het liefst mijn hand uit de zijne halen. Het is automatisme. Maar hij liet me niet los. We hebben gepraat over vroeger, nu en de toekomst. Ja, het voelde goed. Ik spring met hem voor de laatste keer in het diepe. Als dit niet lukt, dan weet ik het ook niet meer…

De Ex whatsappte me de dag hierna. Hij was buitenproportioneel nieuwsgierig naar met wie ik door het park had gewandeld, wat ik voor hem voelde en of ik alsjeblieft niet te hard van stapel wil lopen. Hij geeft nog veel om me en maakt zich zorgen. Kun je verliefd zijn op de één terwijl je van een ander houdt? En als ik zo verliefd ben op S., waarom komt er dan nog steeds een glimlach op mijn gezicht door iets stoms als een whatsappje van de Ex? Heeft de Ex gelijk? Zijn we dan toch echt voor elkaar gemaakt?