Life changing event

Ik denk niet vaak meer na over mijn tijd als harddrugs-verslaafde. Voor mijn gevoel is mijn leven pas begonnen nadat ik afgekickt terugkwam van Novadic-Kentron medio september 2008. Soms flitst er opeens weer een fragment in mijn gedachte voorbij. Vooral het dieptepunt in mijn verslaving staat me nog goed bij. Mijn laatste week voordat de verslaafde ik overleed en de nieuwe ik opstond na een lang gevecht tegen de drugs, tegen mezelf en de pijn waar ik al zo lang mee rondliep.

Deze foto is gemaakt in die week. Het staat symbool voor mijn leven voordat ik opgenomen werd. Ik woog amper 50 kilo. De foto lijkt blij, maar diep van binnen was ik tot het bot kapot. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in die week alleen thuis was. Ik was al drie dagen wakker door het gebruik van speed. Ik hallucineerde en was ernstig paranoïde. Het begon met het horen van muziek. Daarna zag ik een hele house-party in mijn tuin, terwijl mijn tuin duidelijk veel te klein was voor zo’n groot feest. Dat was op zich nog niet zo angstaanjagend, maar niet veel later zag ik vreemde mannen naar binnen gluren. Het ging van kwaad naar erger, totdat ik hallucineerde dat ze mijn huis wilde binnen dringen. Ik was zó verschrikkelijk bang. Huilend belde ik mijn toenmalige vriend op. Hij kwam uren later naar me toe. Hier, pak maar wat GHB, dan gaat het over. Een ander moment wat me nog goed bijstaat was in de auto. P. en ik waren onderweg naar weet ik niet, maar hij was duidelijk niet blij met mijn gezelschap. Ik stelde aan hem voor om me uit de auto te gooien. Laat me daar maar gewoon liggen en laat me gaan. Ik wil niet meer. Ik voelde me een waardeloos iemand. Ik was nergens goed in. Ik maakte alles kapot. Ik moest wel drugs gebruiken om ermee te kunnen leven dat ik een slecht en waardeloos mens was. Nooit kwam het in me op dat juist de drugs ervoor zorgde dat ik keer op keer iedereen, maar vooral mezelf, teleurstelde.

Op 8 maart zat ik in de auto, onderweg naar België. P. en ik hadden ruzie via de telefoon, omdat ik uitging. Heel bewust deed ik een heel Flugel-flesje GHB in mijn drinken. Zo snel als ik kon dronk ik het op. GHB smaakt onwijs smerig, dus dat moet vast een uitdaging zijn geweest. Die avond maakte ik de beslissing om dood te gaan. Ik besloot dat ik het niet langer waard was om te leven. Ik besloot dat het beter was om dood te gaan dan iedereen om me heen kapot te maken. Ik dacht aan al die keren dat mama de zakjes speed en flesjes GHB weggooiden, in de hoop dat ik zou stoppen. Ik dacht aan mijn dochter die mijn moeder meer als mama zag dan mij. Ik dacht aan al die mensen die ik voorloog. Het was mijn tijd om afscheid te nemen. Eenmaal in België dronk ik heel veel alcohol om de kans te vergroten dat ik daadwerkelijk doodging aan de overdosis. Het leek op dat moment allemaal zo logisch. Ik deed dit niet voor mezelf, maar uit liefde voor al die mensen die ik had teleurgesteld. Dit was de enige manier. 

Ik ben heel veel kwijt van die nacht. Ik herinner me alleen nog dat ik dacht dat ik aangevallen werd. Iemand probeerde me iets aan te doen en ik begon me te verzetten. Het was het eerste moment dat ik weer bij bewustzijn was. Toen ik mijn ogen opende stonden er politie-agenten om me heen. Zij stelden me vragen over wat voor drugs ik had gebruikt. Ik was goudeerlijk in mijn antwoorden. Het kon me niet meer schelen wat er met me zou gebeuren. Zelfs in doodgaan ben ik een loser. De politie-agenten vertelden me dat ik meerdere agenten had aangevallen. Ze moesten me vastbinden om me mee de ambulance in te krijgen. De artsen vertelden me dat mijn hart er eventjes mee was gestopt en dat ik op de intensive care lag. Ze hadden mijn jas kapot moeten knippen om het infuus in te kunnen brengen. De artsen vroegen mij om mijn familie te bellen. De agenten lieten me gaan, met het dringend verzoek om hulp te gaan zoeken.

Die nacht stierf de verslaafde in mij. Die nacht werd de nieuwe ik geboren. Een vechter, een vrouw met doorzettingsvermogen, ambitie, liefde en vertrouwen in een betere toekomst. Die nacht ben ik veranderd. Het was de eerste stap in de goede richting…

Diploma uitreiking Avans Hogeschool