Het is de afgelopen dagen stil geweest op mijn blog. Ik ga me er niet om verontschuldigen, want jullie vinden het geen probleem en ik? Ik eerlijk gezegd ook niet. De laatste tijd ben ik zó moe. Ik was een beetje bang dat ik terug zou vallen in een depressie. Helaas ben ik nogal een ervaringsdeskundige op het gebied van depressie en het eerste wat er bij mij aan voorafgaat is het voortdurend moe zijn. Alsof je iedere dag opnieuw een marathon hebt gelopen. Vanuit die angst om depressief te worden vulde ik iedere dag in met dingen die ik moet doen in de hoop dat het dan weggaat. Bij een depressie is het namelijk belangrijk om toch dingen te blijven doen, ook al heb je er de energie niet voor.

Als een bezetene ging ik dus iedere dag maar door, hopend dat het snel beter zou gaan. Het tegenovergestelde was waar. Het voelde inmiddels iedere dag  alsof ik twee marathons had gelopen. Ik ben ook zo zwart of wit. Alles of niets. Het is voor mij lastig om grijs te zien. Het kwam voor lange tijd zelfs niet in me op dat misschien een combinatie van doorgaan én tegelijkertijd je rust pakken de beste manier is. Maar goed, nu ik dat inzie ben ik daad bij het woord gaan voegen. Met een beetje rust lukt het me al iets beter, al is de vermoeidheid nog steeds niet echt op zijn retour. De meest simpele dingen kosten me energie en ja, dit gaat zelfs zo ver tot het versturen van een whatsappje of mezelf omkleden. Als dit zo door blijft sluimeren, ga ik toch maar een keer naar de dokter. Uit ervaring weet ik dat mijn eigen oplossingen voor het overwinnen van een depressie niet altijd even effectief zijn. 😉 Als het al een depressie is.

Met mama gaat het niet zo goed. Ze is moe en ze is misselijk. Ik heb het gevoel alsof ik haar tekortschiet. Zondag zag ik haar voor het laatst. We waren allebei te moe om een gezellig gesprek te kunnen voeren. Het is niet te ontkennen dat zij er ook van baalt om steeds moe te zijn en hierdoor niets te kunnen. Niets anders dan op haar bed liggen. Het liefst wil ik van alles met haar gaan doen. Haar overal mee naar toenemen. Ik wil lachen, gieren en brullen. Ik wil genieten. Nu voelt het alsof ik niets doe. En ik ben bang. Bang dat we straks niet genoeg tijd hebben. Dat ik haar nooit kan laten zien hoeveel ik van haar houd. Dat we niet alles kunnen zeggen wat we nog willen zeggen.  Het leven ontglipt me door mijn vingers. En ik voel me schuldig voor alle gemene dingen die ik ooit tegen haar heb gezegd. Al die dingen die ik haar kwalijk heb genomen. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet…

Papa is geëmigreerd naar Vietnam. Het is een beetje raar, maar dit is voor het eerst in jaren dat ik hem echt nodig heb. Het contact is via Facebook een beetje verbeterd. Ergens had ik de hoop dat we elkaar weer eens zouden zien en dat hij ons zou steunen. Hoe erg ik ook altijd dacht dat ik beter af was zonder hem, nu heb ik hem nodig. Het is niet eerlijk om hem het kwalijk te nemen dat ie ons verlaat, maar toch verafschuw ik hem hierdoor. Snapt ie dan niet dat ik niet zonder ouders kan? Wat als ik mama straks kwijt ben? En ergens bewonder ik hem voor zijn moed. Ik lijk qua karakter meer op papa dan op mama. Hij vertelde me vroeger altijd dat ie zich hier – in Nederland – niet thuis voelt. Dat hij hier nooit gelukkig zal worden. Nooit heb ik begrepen wat hij hiermee bedoelde. Tot nu.

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.