Gisteravond belde ik mijn moeder nog om te vragen hoe het met haar gaat. Goed nieuws, want ze had tot dusver nog geen last van bijwerkingen die bij het bestralen horen. Enigszins gerust ging ik slapen (wel weer pas om 4 uur). Vanochtend belde ik mijn moeder wederom. Ze heeft een zware nacht achter de rug. Ze voelde zich heel erg ziek en nu had ze erg last van rugpijn. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ze hier altijd welkom is en dat ze ook hier naar toe mag komen, al is het midden in de nacht. Nu wordt ze om vier uur weer opgehaald door de zorgtaxi en wordt ze om vijf uur bestraald. Weer helemaal alleen. Ze heeft me beloofd dat ze mijn broertje zal bellen – als het niet gaat – om haar hier af te zetten.

Nog twaalf dagen voordat ik weer aan het werk ‘moet’. Steeds zat ik te twijfelen of ik wel contact op moet nemen met mijn werk om te vertellen wat er aan de hand is. Stiekem wilde ik het helemaal niet, maar vandaag heb ik toch deze stap gezet. Het voelt een beetje aan alsof ik aan het zeuren ben, alsof ik me aanstel. Hoe vreemd dit ook mag klinken. Het hulp vragen vind ik maar lastig, maar ik kan er simpelweg niet onderuit. Het is niet alleen de emotionele kant van dit hele verhaal, maar ook de praktische kant die ik niet alleen kan oplossen. Mijn moeder heeft altijd deels de zorg van mijn dochter op zich genomen, als ik aan het werk was. Er gaan drastisch dingen veranderen nu. Eerlijk gezegd voel ik er niet veel voor om vier dagen per week mijn dochter om zeven uur in de ochtend bij de kinderopvang te brengen en haar pas zeven uur in de avond weer op te halen. Zeker niet omdat dit ook haar gaat raken. Mijn moeder voelt voor haar als een tweede moeder. Het gaat haar al genoeg pijn doen om te zien wat er met oma aan de hand is, want dankzij die bestralingen zal steeds beter zichtbaar worden dat oma ziek is. Heel ernstig ziek. Hoe kan ik haar dan in de steek laten? Nee, family first is de belangrijkste les die ik hiervan heb geleerd. In de eerste plaats ben ik moeder en pas op de tweede plaats ben ik werknemer.

Van haar vader hoef ik in deze situatie ook niet veel te vragen en dat maakt me om eerlijk te zijn pisnijdig. We hebben samen een kind, maar nu draag ik alleen de last. Hij heeft een nieuw gezin, nieuwe prioriteiten. Hij blijft liever weekend-papa. En hem smeken om zijn dochter toch op te halen doordeweeks? Nee, dat doe ik niet. Al raakt het me in mijn ziel, ik weiger van mijn dochter een marionet-poppetje te maken. Als hij ons niet wil of kan steunen, al hij ons niet wil helpen, als hij niet met ons mee wil denken… dan doe ik ook dit wel alleen.

Dus nu heb ik een mailtje verzonden naar mijn werk waarin ik heb aangegeven dat ik dit niet alleen kan. En een reactie terug waarin het woord psycholoog al snel aan bod komt. Het berichtje an sich was heel positief hoor. Ze hebben begrip voor de situatie en willen zeker met me meedenken, alles op alles zetten om mij hierin te ondersteunen en te helpen. Ik wil gewoon niet weer cliënt zijn. Niet weer iemand zijn die bestudeerd wordt. Niet weer gediagnosticeerd worden. Niet weer die medicatie. Niet weer mijn hart en ziel moeten uitten aan iemand die ik niet ken. Niet weer een slachtoffer worden…

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.