Toen ik een kind was hield ik me staande met de gedachte dat, als iemand als kind zijnde veel meemaakt, God er zorg voor zou dragen dat zij een goed leven krijgen in hun volwassenheid. Ik zag God als eerlijk en rechtvaardig. Ik had vertrouwen in God.
Nu moet ik tot de conclusie komen dat dit allerminst waar is, want hoe eerlijk is het als ouders één dochter al zijn verloren en nu een terminaal zieke dochter hebben? Hoe eerlijk is het dat ons leven nu pas echt stabiel is en dat juist op dit moment ons dit al moet treffen? Net nu we voor de eerste keer gelukkig zijn. Hoe eerlijk is het dat sommige mensen zich enkel zorgen hoeven te maken over welke outfit ze morgen aan zullen trekken, terwijl mijn moeder inmiddels al vele obstakels heeft moeten overwinnen?
Zonder enig respect heb ik Hem toegesproken. Ik heb in tranen geschreeuwd dat Hij een oneerlijke zak is. Woedend was ik op Hem. Hoe durft ie? Ik zie Hem er ook nog wel voor aan dat ik een deze dagen aangereden wordt of whatever, want deze Heer kijkt nergens naar. Het maakt Hem niet uit wat je allemaal mee hebt gemaakt. Het boeit Hem niet. Vertrouwen doe ik Hem niet meer.
En toch liet Hij me vandaag zien dat ik Hem nu even niet kan respecteren, maar dat Hij mij niet in de steek laat. Vandaag spraken we een professor van Daniël den Hoed (neuro-oncoloog). Het is heel bijzonder dat ze bij toeval de tumor hebben ontdekt. Daarnaast lijkt het er op dat de tumor niet héél agressief is. Iets wat eigenlijk nooit zo is als het gaat om een ponsglioom. Deze hoge piet weet het ook allemaal niet… Wie weet heeft God toch mijn gebeden gehoord?
Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.
De wereld van Anna 
6 augustus 2014 at 13:28
Wie weet. Het is iig ‘goed’ nieuws.
Ja, ik snap het soms ook niet allemaal. Zo onrechtvaardig het leven soms kan zijn hè?!
6 augustus 2014 at 15:43
Het leven is inderdaad alles behalve eerlijk.. Nu maar hopen dat dit ons niet zal verbitteren! Bedankt voor je lieve berichtje!
6 augustus 2014 at 13:36
Anna weet je wat ik eigenlijk mooi vind aan je tekst. De boosheid maar ook het gevoel het gevoel dat je geeft en de geruststelling die je ontvangt van een neuroloog die ook verteld staat. Het lichaam en ons samen leven kan heel wat verwezenlijken.
Anna sterkte in het verloop van jouw familie.
6 augustus 2014 at 15:43
Dank je wel voor het lieve berichtje!
6 augustus 2014 at 14:01
Je schreef vorige keer dat ponsglioom vooral bij kinderen voorkomt en ik lees op internet dat het meestal erg agressief is. Zou het zo kunnen zijn dat jouw moeder al sinds haar jeugd met een niet agressieve variant rond loopt? Een variant die meestal niet gevonden wordt omdat hij niet agressief is? Dit zijn maar wat gedachtes van iemand die geen verstand heeft van tumoren dus put hier niet te veel hoop uit. Maar fijn om te lezen dat de tumor van je moeder niet heel agressief is. 🙂
Sterkte en een dikke knuffel.
6 augustus 2014 at 14:05
Helaas is ook de niet agressieve variant van hersentumoren een dodelijke ziekte. De neuro-oncoloog heeft geen idee hoe lang de tumor er al zit en ze kunnen helaas ook geen monstertje nemen van de tumor. Ze weten ook niet hoe lang de tumor er zit als mensen eenmaal uitvalverschijnselen hebben en de tumor meestal wordt ontdekt. Er is 1% kans dat het geen ponsglioom is. Ze kunnen stiekem maar heel weinig met zekerheid zeggen.. Bedankt en een dikke knuffel terug!
7 augustus 2014 at 02:11
Ik ben blij dat het vandaag nog iets positiefs is. Het is voor niemand eerlijk dit soort dingen mee te maken, maar het gebeurt wel, bij gelovigen en niet gelovigen, mensen overlijdens veel te vroeg, soms voor geboorte aan (natuurlijk) Het is voor niemand eerlijk, maar ze gebeuren. Moeten we dan verwend worden omdat wij/ jij Gods kind bent? Dat is dan de vraag. Wij vergeten zo gemakkelijk dat er nog een duivel bestaat en nog een leven na dit leven. Let wel ik snap je heel goed en denk dat een ieder dit op zijn tijd denkt, ik ook wel! Zie wat ik zeg als troost niet als afkraken! en wens je veel sterkte en hoop dat het helpt, ik geloof wel dat God naast je staat en helpt waar nodig.
7 augustus 2014 at 11:46
Ik zie het ook niet als een aanval hoor! Het is inderdaad voor iedereen oneerlijk en ergens geloof ik best dat God achter me staat. Het is meer met momenten dat ik pisnijdig op Hem blijf, maar anderzijds is mijn liefde voor Hem onvoorwaardelijk. Ik vind dat we niet verwend moeten worden, maar zeker ook niet verwaarloosd. Soms denk ik weleens; enough is enough. Maar ja, wie niet?
7 augustus 2014 at 12:01
Dit ben ik helemaal met jou eens, niets menselijks is ons vreemd, begrijpt God toch ook wel en ik zei al dat ik dat ook wel heb, maar ja we moeten door hoe moeilijk ook! Wat ik ook mooi vind aan je verhaal bedacht ik later, je bent heel open en eerlijk, best knap op internet.
7 augustus 2014 at 12:15
Het is de enige plek waar ik echt open en eerlijk ben, omdat ik hier kan schrijven in plaats van praten. Als mensen me zo vragen hoe het gaat, dan zeg ik standaard ‘Goed’.. Terwijl de waarheid alles behalve goed is.
7 augustus 2014 at 12:20
Exact dit heb ik ook, op mijn directe naasten na.
7 augustus 2014 at 12:22
Mijn mama is de enige waar ik alles tegen vertel, maar op dit moment wil ik niet dat zij weet hoe ik me echt voel. Dat zou voor haar niet goed zijn. Ze zit al heel erg met mij en m’n dochter in haar maag
7 augustus 2014 at 12:25
Dan is schrijven een bevrijding inderdaad en mooi dat je dat lukt.