“God gives His toughest battles to His strongest soldiers.”
Dagenlang zag ik voor me hoe ik zou reageren als de neuroloog tegen ons zou zeggen dat het echt een hersentumor was. Ik zag mezelf honderd keren schreeuwen met tranen die over mijn wangen rollen. Ik zag mezelf alles in het ziekenhuis kapotslaan van kwaadheid. Uit machteloosheid. Uit verdriet. Uit intense pijn en het totale verlies van controle. Maar hier zit ik dan. Passief. De woorden komen bij me binnen, bewuster dan ik had verwacht. Geen tranen. Geen geschreeuw. Geen kwaadheid. Heel stil incasseer ik de zoveelste klap die binnenkomt als een steek in mijn hart.
In stilte woedt de storm van chaos door mijn hoofd. De neuroloog durft niet te opereren. Het zit te diep, net zoals mijn pijn die door merg en been gaat. Rationeel leg ik aan mijn geliefden, familie en vrienden, uit dat mama een hersentumor heeft. Ik hoor hun verdriet. Ik troost hen. Ik stel hen gerust… terwijl ik me hopeloos en verloren voel. ‘Het komt wel goed’, hoor ik mezelf zeggen.. Meer om mezelf te overtuigen dan hen.
Na al die jaren besef ik pas hoe zeer anderen gelijk hebben als ze zeggen dat je gezegend bent met een goede gezondheid. Nu besef ik pas hoe waar dit is. Op alle andere tegenslagen in het leven kon ik invloed uitoefenen. Nu ben ik enkel een toeschouwer. Er is niets wat ik kan doen om die tumor weg te nemen. Niets ligt in mijn controle. Het enige wat ik kan doen is er voor haar zijn. Hoe mooi dat ook klinkt… ik had zoveel liever nog veel meer gedaan…
Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.
14 juli 2014 at 12:59
Pfff zoiets te horen komt hard aan. En ja staat machteloos, je moet het aanhoren. En proberen het beste van te maken. Maar wie is er om jou te troosten? Je probeert zoveel mogelijk geen emoties te tonen maar ze zijn er wel. En je moet je sterk houden. Voor wat, voor dat gezwel dat in je hoofd heerst en waar je nooit controle over kan hebben. Zelf neurologen nog niet.
Sterkt Anna
14 juli 2014 at 13:15
Heel en heel veel sterkte en kracht voor je moeder, jezelf en familie.
Denk ook aan jezelf Anna zodat je er toch nog kan zijn voor je moeder.
14 juli 2014 at 16:20
Ja, dat herken ik hoor. Dat passieve. Maar ja, wat kun je anders? Soms, vandaag, als ik naar mijn kleine fragiele moedertje kijk scheurt mijn hart zowat in tweeën van verdriet en machteloosheid. Terwijl ik wat lach, en wat praat. Heel veel sterkte!
14 juli 2014 at 16:28
Ik wordt hier stil van.
Het enige dat ik kan doen is je sterkte wensen en je een dikke knuffel geven.
14 juli 2014 at 21:18
Ik zeg alleen heel veel sterkte en kracht.
14 juli 2014 at 23:12
Heel veel sterkte voor jou en je dierbaren.