Ik wissel het dinsdagprogramma en donderdagprogramma eventjes om. Morgen ga ik namelijk week 25 van My Bucket List ‘voltooien’. Daar zal ik donderdag iets over schrijven. Om deze reden publiceer ik vandaag de stelling van deze week.

Hoe kun je mee discussiëren?  

  • Vul de poll in;
  • Geef in een reactie aan waarom je het eens/oneens bent met de stelling. Je mag op elkaar reageren (graag zelfs!)
  • Volgende week zal ik de uitkomsten van de poll kort bespreken.

Staatssecretaris Ross van Volksgezondheid heeft opdracht gegeven om een onderzoek te verrichten naar verstandelijk beperkte ouders en hun gezin. Dit onderzoek is uitgevoerd door de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit. Er is na hun onderzoek vastgesteld dat er 1549 gezinnen zijn met verstandelijk beperkte ouders. In 789 hiervan is de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld of zijn de kinderen uit huis geplaatst. In nog eens 253 gezinnen is er sprake van problematisch ouderschap. In 507 gezinnen is het ouderschap goed genoeg. Deze ouders krijgen professionele hulpverlening en steun van familie en eventueel vrienden.

In de regel verloopt ouderschap door verstandelijk beperkten problematisch. Vaak hebben deze ouders geen realistisch beeld van wat het inhoudt om kinderen op te voeden. Zij willen iets voor zichzelf om te verzorgen – hun eigen gemaakte pop. Zij zijn niet voorbereid op het gegeven dat kinderen je nachten wakker kunnen houden, altijd als eerste mogen eten en aandacht vragen als je ergens anders mee bezig bent. Verstandelijk beperkten kunnen ook oprecht boos worden als hun kind een stukje LEGO van hen afpakt. Als een kind huilt, denken zij geregeld dat hij of zij dit doet om hen te pesten. Verstandelijk beperkte ouders weten niet hoe ze hiermee moeten omgaan.

Baby Naomi is een voorbeeld van hoe slecht het kan aflopen. Naomi bleef maar huilen en haar verstandelijk beperkte ouders wisten niet hoe ze hiermee om moesten gaan. Door haar te schudden probeerden ze haar stil te krijgen. Naomi werd echter maar niet stil en uiteindelijk hebben haar ouders haar dood geschud. Dit gebeurde niet opzettelijk. Haar ouders begrepen het gewoonweg niet. Naomi’s ouders zijn dan ook oprecht verdrietig over de dood van hun kind.

Als een kind uit huis wordt geplaatst, omdat de ouders er niet voor kunnen zorgen, is dit voor zowel de kinderen als de ouders een traumatische ervaring. Verstandelijk beperkte ouders begrijpen niet waarom hun kind weg moet en zijn hier heel verdrietig over. Het is voor hun gemoedstoestand dan ook alles behalve bevorderend.

Wanneer het wel goed gaat, omdat ouders professionele hulpverlening krijgen, is er een groot risico op een zeer ingewikkelde kind-ouderrelatie. Kinderen van verstandelijk beperkte ouders zijn namelijk geregeld niet verstandelijk beperkt en stijgen qua intelligentie boven hun ouders uit. Dit heeft als gevolg dat een kind zijn of haar best gaat doen om de ouder tegemoet te komen. De rollen worden hierdoor omgedraaid. Kind wordt ouder en ouder wordt kind. Het betreft een ongezonde situatie voor een kind om in op te groeien. Het meisje of jongetje heeft geen normale jeugd en krijgt niet de kans om kind te zijn. Een uit huis plaatsing is, zoals eerder gezegd, an sich al een zeer traumatische ervaring voor kinderen, maar de gebeurtenissen vooraf aan deze uit huis plaatsing zijn wellicht nog traumatischer. Verstandelijk beperkte ouders kunnen niet goed voor zichzelf zorgen; de omgeving is vaak vervuild, ze kunnen niet koken of vergeten dat gewoon. Hierdoor kan een kindje ondervoed raken. Het allerbelangrijkste is echter dat het kind lichamelijk mishandeld kan worden. De verstandelijk beperkte ouders weten niet wat ze met hun boosheid moeten en rammen er daardoor op los. Dit kunnen kleine kinderen ook doen als zij hun zin niet krijgen. Meestal is het dan de ouder die het kind corrigeert. In het geval van verstandelijk beperkte ouders dient het kind de ouder te corrigeren.

Uit onderzoek blijkt dat verstandelijk beperkten alleen met professionele hulpverlening in staat zijn een kind op te voeden. Er moet voortdurend iemand aanwezig zijn die de situatie in de gaten houdt. Eigenlijk hebben niet de ouders, maar andere mensen, de verantwoordelijkheid over het kind. Een kind dat niet van hen is. De zorg voor een verstandelijk beperkte is zwaar, omdat je voor alles moet zorgen en overal aan moet denken. Als hier een kind bij komt, wordt deze taak nog zwaarder. Het is voor de omgeving vaak ook heel moeilijk om te zien hoe een opvoeding misloopt. Een uit huis plaatsing van een kind is niet alleen traumatisch voor de ouders en het kind, maar tevens voor hun omgeving.

Echter heeft iedereen het recht op het krijgen van kinderen. Ontmoedigingsbeleid is eigenlijk de enige optie om een zwangerschap bij verstandelijk beperkten te voorkomen. Zij krijgen een goede voorlichting over wat de opvoeding van een kind precies inhoudt. Hierdoor zien zij in dat het opvoeden van een kind niet weggelegd is voor hen. Verplichte anti-conceptie is in Nederland niet mogelijk, vanwege het in de Grondwet vastgelegde recht op lichamelijk integriteit. En hoe groot is de stap van verplichte anti-conceptie bij verstandelijk beperkten naar verplichte anti-conceptie bij bijvoorbeeld tienermoeders nog? Niet groot lijkt me!