Ik wissel het dinsdagprogramma en donderdagprogramma eventjes om. Morgen ga ik namelijk week 25 van My Bucket List ‘voltooien’. Daar zal ik donderdag iets over schrijven. Om deze reden publiceer ik vandaag de stelling van deze week.
Hoe kun je mee discussiëren?
- Vul de poll in;
- Geef in een reactie aan waarom je het eens/oneens bent met de stelling. Je mag op elkaar reageren (graag zelfs!)
- Volgende week zal ik de uitkomsten van de poll kort bespreken.
Staatssecretaris Ross van Volksgezondheid heeft opdracht gegeven om een onderzoek te verrichten naar verstandelijk beperkte ouders en hun gezin. Dit onderzoek is uitgevoerd door de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit. Er is na hun onderzoek vastgesteld dat er 1549 gezinnen zijn met verstandelijk beperkte ouders. In 789 hiervan is de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld of zijn de kinderen uit huis geplaatst. In nog eens 253 gezinnen is er sprake van problematisch ouderschap. In 507 gezinnen is het ouderschap goed genoeg. Deze ouders krijgen professionele hulpverlening en steun van familie en eventueel vrienden.
In de regel verloopt ouderschap door verstandelijk beperkten problematisch. Vaak hebben deze ouders geen realistisch beeld van wat het inhoudt om kinderen op te voeden. Zij willen iets voor zichzelf om te verzorgen – hun eigen gemaakte pop. Zij zijn niet voorbereid op het gegeven dat kinderen je nachten wakker kunnen houden, altijd als eerste mogen eten en aandacht vragen als je ergens anders mee bezig bent. Verstandelijk beperkten kunnen ook oprecht boos worden als hun kind een stukje LEGO van hen afpakt. Als een kind huilt, denken zij geregeld dat hij of zij dit doet om hen te pesten. Verstandelijk beperkte ouders weten niet hoe ze hiermee moeten omgaan.
Baby Naomi is een voorbeeld van hoe slecht het kan aflopen. Naomi bleef maar huilen en haar verstandelijk beperkte ouders wisten niet hoe ze hiermee om moesten gaan. Door haar te schudden probeerden ze haar stil te krijgen. Naomi werd echter maar niet stil en uiteindelijk hebben haar ouders haar dood geschud. Dit gebeurde niet opzettelijk. Haar ouders begrepen het gewoonweg niet. Naomi’s ouders zijn dan ook oprecht verdrietig over de dood van hun kind.
Als een kind uit huis wordt geplaatst, omdat de ouders er niet voor kunnen zorgen, is dit voor zowel de kinderen als de ouders een traumatische ervaring. Verstandelijk beperkte ouders begrijpen niet waarom hun kind weg moet en zijn hier heel verdrietig over. Het is voor hun gemoedstoestand dan ook alles behalve bevorderend.
Wanneer het wel goed gaat, omdat ouders professionele hulpverlening krijgen, is er een groot risico op een zeer ingewikkelde kind-ouderrelatie. Kinderen van verstandelijk beperkte ouders zijn namelijk geregeld niet verstandelijk beperkt en stijgen qua intelligentie boven hun ouders uit. Dit heeft als gevolg dat een kind zijn of haar best gaat doen om de ouder tegemoet te komen. De rollen worden hierdoor omgedraaid. Kind wordt ouder en ouder wordt kind. Het betreft een ongezonde situatie voor een kind om in op te groeien. Het meisje of jongetje heeft geen normale jeugd en krijgt niet de kans om kind te zijn. Een uit huis plaatsing is, zoals eerder gezegd, an sich al een zeer traumatische ervaring voor kinderen, maar de gebeurtenissen vooraf aan deze uit huis plaatsing zijn wellicht nog traumatischer. Verstandelijk beperkte ouders kunnen niet goed voor zichzelf zorgen; de omgeving is vaak vervuild, ze kunnen niet koken of vergeten dat gewoon. Hierdoor kan een kindje ondervoed raken. Het allerbelangrijkste is echter dat het kind lichamelijk mishandeld kan worden. De verstandelijk beperkte ouders weten niet wat ze met hun boosheid moeten en rammen er daardoor op los. Dit kunnen kleine kinderen ook doen als zij hun zin niet krijgen. Meestal is het dan de ouder die het kind corrigeert. In het geval van verstandelijk beperkte ouders dient het kind de ouder te corrigeren.
Uit onderzoek blijkt dat verstandelijk beperkten alleen met professionele hulpverlening in staat zijn een kind op te voeden. Er moet voortdurend iemand aanwezig zijn die de situatie in de gaten houdt. Eigenlijk hebben niet de ouders, maar andere mensen, de verantwoordelijkheid over het kind. Een kind dat niet van hen is. De zorg voor een verstandelijk beperkte is zwaar, omdat je voor alles moet zorgen en overal aan moet denken. Als hier een kind bij komt, wordt deze taak nog zwaarder. Het is voor de omgeving vaak ook heel moeilijk om te zien hoe een opvoeding misloopt. Een uit huis plaatsing van een kind is niet alleen traumatisch voor de ouders en het kind, maar tevens voor hun omgeving.
Echter heeft iedereen het recht op het krijgen van kinderen. Ontmoedigingsbeleid is eigenlijk de enige optie om een zwangerschap bij verstandelijk beperkten te voorkomen. Zij krijgen een goede voorlichting over wat de opvoeding van een kind precies inhoudt. Hierdoor zien zij in dat het opvoeden van een kind niet weggelegd is voor hen. Verplichte anti-conceptie is in Nederland niet mogelijk, vanwege het in de Grondwet vastgelegde recht op lichamelijk integriteit. En hoe groot is de stap van verplichte anti-conceptie bij verstandelijk beperkten naar verplichte anti-conceptie bij bijvoorbeeld tienermoeders nog? Niet groot lijkt me!
17 juni 2014 at 10:27
Wie kan voor een ander die keuze maken?
Juist zal er een goede begeleiding en gesprekken moeten zijn
17 juni 2014 at 10:34
Die keuze kan door niemand anders gemaakt worden dan de persoon zelf inderdaad, maar de vraag is in hoeverre dit altijd verantwoord is. Persoonlijk vind ik dit best een moeilijke kwestie. Enerzijds heeft iedereen het recht om zelf te kiezen om aan kinderen te beginnen, maar anderzijds weet je bij verstandelijk beperkten al dat er een groot risico is dat de rechten van het kind worden geschonden.
17 juni 2014 at 10:38
Dat klopt daarom dat er goed gepraat moet worden, en dat er meer uitleg geven moet worden mocht men overgaat tot een zwangerschap dat nadien het echt een zware klus is.
17 juni 2014 at 11:02
Je kan wel uitleg geven, maar hoe weet je of ze het ook begrijpen?
17 juni 2014 at 11:05
Ik heb op mijn werk geregeld te maken met (licht) verstandelijk beperkten ouders en ik zie dan ook vaak hun frustraties. Ze willen het allemaal heel graag goed doen, maar het lukt hen gewoonweg vaak net niet. Ze vragen weleens om een soort van lijstje met alle punten beschreven wat iemand tot een goede ouder maakt. Die is er natuurlijk niet… Er is geen concrete handleiding van hoe je een goede ouder bent en wat voor vaardigheden je daarvoor moet hebben.
19 juni 2014 at 05:35
Een lijstje:
Een goede ouder zal niet:
Schudden, slaan, knijpen, pijn doen, schreeuwen, boos worden.
Een goede ouder zal wel:
Knuffelen, eten en drinken geven, wassen en aankleden, op gezette tijden naar bed brengen, praten, hulp vragen bij twijfel.
En waarom niet? Een lijst van uur tot uur.
17 juni 2014 at 11:06
Je kan het perfect begrijp vol uitleggen. Mocht het echt niet lukken dan spreken we al van zwaar geestelijk handicap en dan moet men als derde een keuze maken.
17 juni 2014 at 10:58
Mijn vrouw en ik kunnen geen kinderen krijgen en dat voelt soms als een gemis. Je gunt dan ieder ander die wel kinderen kan krijgen een kind. In eerste instantie was ik het dan ook niet eens met de stelling. Na het lezen van het artikel ben ik echter van mening veranderd. Het belang van het kind (geen kind) gaat voor het belang van de ouders. En misschien is het ook wel in het belang van de ouders. Als het fout gaat kan je ze niet troosten met de opmerking dat zij er ook niet veel aan kunnen doen. Dat het door hun handicap komt.
Helaas hebben we in deze wereld geen ouderschapstest. Er zijn in de wereld heel veel mensen die eigenlijk geen ouder zouden mogen zijn. Ik denk hierbij aan incest, mishandeling en verwaarlozing.
17 juni 2014 at 11:03
Ik verander steeds een beetje van standpunt als het gaat om deze stelling. Als verstandelijk beperkten geen kinderen mogen krijgen, hoe zit het dan met andere risicogroepen zoals verslaafden en tieners? Ook van hen is bekend dat het geregeld opvoedkundige problemen met zich mee brengt. En als we nog verder gaan… Hoe zit het dan met ouders die zelf vroeger mishandeld of misbruikt zijn geweest? Want ook zij hebben een verhoogd risico op problematisch ouderschap.
17 juni 2014 at 11:08
Anna ik ken genoeg ex verslaafde die ooit een kind op de wereld gezet hebben en die echt een prachtig gezin zijn geworden.
Op zo een moment zou niemand nog aan kinderen mogen beginnen. Want bij iedereen is wel iets aan te merken om nee te zeggen.
Ze moeten samen blijven in een relatie
ze moeten gehuwd zijn voor kinderen.
Nee iedereen mag een keuze hebben en moet zuiver bespreekbaar zijn.
Prachtig deze meningen.
17 juni 2014 at 11:10
Ja, dat maakt het ook net zo lastig! Er is op iedereen wat aan te merken. Daarin verschillen verstandelijk beperkten ook helemaal niet van anderen. Dan rijst de vraag nog hoe beperkt iemand moet zijn et cetera..
17 juni 2014 at 11:39
Als men spreekt van een zwaar gehandicapte persoon of een zwaar geestelijk probleem dan kan men deze mensen helpen om geen kinderwens te laten vervullen.
Maar laat het dan door enkele vaststellen dat ze het echt niet kunnen waarmaken. Dan kan men de nodige medicatie geven en kunnen deze mensen als nog genieten van elkaar gevoel te delen.
17 juni 2014 at 11:21
Misschien vind je deze leuk om te lezen:
http://lcmkroon.wordpress.com/2014/05/13/doosje-met-kaarten/
17 juni 2014 at 15:53
Aardig om te lezen, maar ik zie niet wat dit met de discussie te maken heeft.
19 juni 2014 at 10:47
Hoi Adam op Verkenning,
Helemaal niets is het antwoord op je vraag wat mijn antwoord met de discussie te maken heeft 🙂
Het lijkt erop dat ik mijn reactie onder een verkeerde post van anna heb gezet. In mijn veronderstelling poste ik het onder een stuk waarin zij schreef over háár bucket list.
Sorry voor de overlast 😉 en bedankt voor het melden Adam op Verkenning.
19 juni 2014 at 12:40
Maakt niet uit, vergissen doen we allemaal.
Zo heb ik mij vergist in jouw bedoelingen. Als je berichten ziet met een linkje, en dat linkje heeft niets met het onderwerk te maken dan denk je al snel aan spam.
Sorry dat ik jou verdacht van spammen.
20 juni 2014 at 08:51
Spam? 🙂 Nee hoor!
Maar, fijn dat het tussen ons weer goed is 😉
17 juni 2014 at 12:34
Het blijft een moeilijk onderwerp. En de huidige situatie is al heel raar. Iedereen die kinderen kan krijgen mag gewoon kinderen nemen. Maar als je geen kinderen kan krijgen dan moet je door een hele ambtelijke molen. Dan wordt alles gecontroleerd voordat je toestemming krijgt om een kind te adopteren. Een beetje tegenstrijdig. Ook hier beslissen andere voor jou.
17 juni 2014 at 12:48
Dat is zo Adam als je langs deze weg een kindje wilt dan moet je heel wat doorlopen, en stress bestendig zijn.
En ja in heel wat gevallen komen er derde bij te pas.
17 juni 2014 at 12:47
Het is een risico om mensen met een verstandelijke handicap een kind te laten krijgen.Maar heeft iemand er weleens bij stilgestaan dat ook ouders die goed bij de tijd zijn mislukken in de opvoeding van hun kinderen? Horen we daar iemand of de overheid over? Nee, men gaat er voetstoots van uit dat deze mensen het goed doen. Dikke lul, twee bier. Vraag de Kinderbescherming of de stichting HALT. De overheid moet zich verre houden van persoonlijke beslissingen tussen twee mensen.Onderzoeken als deze roepen herinneringen op aan de nazi-jaren,waarin verstandelijk gehandicapten werden vermoord, omdat ze niet raszuiver waren.
17 juni 2014 at 13:18
Heel goed standpunt waar ik heel weinig tegen in te brengen heb! 😉
17 juni 2014 at 16:02
Moet je je laten leiden door herinneringen? Wat als je op basis van sentimenten uit het verleden de verkeerde beslissing neemt?
17 juni 2014 at 16:07
Misschien zijn wij niet de aangewezen personen om hier iets over te roepen. De kinderen van geestelijk gehandicapten weten hoe het is. Zij kunnen zeggen of je dit een kind of de gehandicapte aan mag doen.
19 juni 2014 at 05:18
Ik heb een keer een tv programma gezien. Een dochter van verst gehandicapte ouders met een verschrikkelijke jeugd. Ook een dochter die met haar verst geh. vader woonde en daar gelukkig mee was alleen was daar veel begeleiding omheen. Familie en jeugdzorg hielpen mee.
Wat we ook vinden…als je eenmaal gaat regelgeven…waar ligt dan de grens? Die blijkt vaak beetje bij beetje te worden opgerekt. Nog ff en je moet een voldoende voor je DNA test halen om te mogen leven of baren.
Ps. Waarom ontvolg ik steeds? Moet regelmatig opnieuw volgen klikken. Irritant!
19 juni 2014 at 06:32
Hoi Lis, met dat ontvolgen had ik bij Hazar ook steeds! Helaas niet kunnen uitvinden hoe dat komt..
Ik ben het met je eens dat de grens veel te moeilijk te leggen is en dat het al reden genoeg is om het niet te willen.
Wat betreft de lijstjes. Het blijkt in de praktijk toch heel lastig te zijn. Kinderen laten zich heel lastig in lijstjes plaatsen. Ze zijn onvoorspelbaar. Het is niet alleen een lijstje van wat ze moeten doen, maar ook hoe. Een lijstje kan nooit helemaal uitputtend zijn. Alleen een kindje in bad doen op een lijstje plaatsen is niet voldoende. Je moet ook beschrijven hoe ze dit moeten doen. Het is lastig, want vanwege de onvoorspelbaarheid is het lastig om ook nog te beschrijven wat ze niet moeten doen. Het ene doen in de ene situatie kan heel goed zijn, terwijl ditzelfde in een andere situatie niet goed is.
En ik ben niet tegen andere mogelijkheden (al moet dit vanuit mijn geloof wel), mits iemand hierin zelf een keus heeft. Ik ben wel voor ontmoedigingsbeleid, zeker als kinderen al uit huis zijn geplaatst en ouders opnieuw een kindje willen.
19 juni 2014 at 05:27
Btw. Anna…druist het ook niet ontzettend tegen de waarden van je geloof in? Om ingrijpen goed te keuren bedoel ik.
19 juni 2014 at 07:12
Ik ben overigens wel tegen abortus 😉 Het gaat me meer om het proces voorafgaand aan een zwangerschap (zoals anticonceptie)
19 juni 2014 at 07:16
Het zijn gewoon verschrikkelijk lastige issues. Ik denk dat je hooguit kunt zeggen dat je voor jezelf tegen abortus bent. Want hoe kunnen wij voor een ander spreken of bepalen wat al of niet goed of beter is?
19 juni 2014 at 07:19
Das waar, maar principieel ben ik tegen en al helemaal in situaties waarin moeder op wat voor manier dan ook onder bepaalde dwang en drang voor deze keuze staat.
19 juni 2014 at 07:46
Zeker. Drang of dwang is op geen enkele manier goed te praten. Of het nu richting welles of nietes gaat, mensen zouden m.i. altijd vrij moeten zijn in hun eigen keuzes.