Ik kan alles worden wat ik worden wil en ik kan alles doen wat ik doen wil en ik weet dat ik alles kan worden wat ik worden wil en ik weet dat ik alles kan doen wat ik doen wil want ze zeggen altijd dat we alles kunnen worden wat we worden willen en alles kunnen doen wat we doen willen als we het maar graag genoeg willen worden en graag genoeg willen doen en als we het graag willen worden en graag genoeg willen doen kunnen we alles worden wat we worden willen en als we het graag genoeg willen doen kunnen we alles doen wat we doen willen en als ik uit mijn raam kijk naar voorbijgangers zoals die vrouw met een baby in de buggy weet ik dat de baby alles kan worden wat hij worden wil en alles kan doen wat hij doen wil als hij het maar graag genoeg wil worden en graag genoeg wil doen of het nu een jongen of een meisje is of zwart of wit of hemelsblauw en roze want dat zeggen ze zelf (Bron).

Was het maar zo’n feest, denk ik bij mezelf. Het is heel mooi om zo te kunnen denken, begrijp me niet verkeerd, maar ik vraag me af: wat als je faalt? Wat als je faalt terwijl je het toch heel graag wilt en toch heel erg goed je best hebt gedaan? Wat moet dat dan doen met iemands eigenwaarde en zelfbeeld? Blijkbaar heb je toch net niet goed genoeg je best gedaan of wilde je het net niet graag genoeg, anders had je het wel gehaald. Feitelijk zegt bovenstaande tekst dat mensen die falen gewoon niet goed genoeg hun best hebben gedaan. Hier ben ik het uiteraard niet mee eens. 😉

Motivatie is belangrijk bij het het behalen van je doelen. Het is een voorwaarde, maar motivatie alleen is natuurlijk niet voldoende. Je kunt zonder motivatie je doelen niet behalen. maar met motivatie allen kun je niet alle doelen die je hebt behalen. Er spelen nog heel veel andere factoren mee als het gaat om het behalen van je doelen. Je hebt gelegenheid nodig. Je hebt kansen nodig. Soms heb je simpelweg wat geluk nodig. Andere momenten heb je andere mensen nodig en soms heb je middelen nodig die buiten jouw macht om liggen.

Wij, mensen, hebben de sterke behoefte om controle over ons eigen leven te behouden. Wij worden niet graag geconfronteerd met het feit dat we op veel vlakken eigenlijk gewoon machteloos zijn. Vaak hebben we weinig invloed op de dingen die in ons leven gebeuren. ‘We hebben in ieder geval invloed op de manier hoe we er mee omgaan’, wordt er dan graag gezegd. Ook hiermee ben ik het niet helemaal eens. Heel veel processen gebeuren onbewust, we hebben het niet eens direct door. We handelen soms nog vóórdat we er echt over hebben na kunnen denken. Wij verzinnen graag allerlei dingen om het gevoel van controle te behouden. ‘Blaming the victim’ is daar een goed voorbeeld van. Het slachtoffer van een geweldsdelict zal het vast wel hebben uitgelokt op één of andere manier. ‘Die man is vermoord omdat hij vast een crimineel is die er zelf om heeft gevraagd’. Oh, wat oordelen we graag! Niet omdat we allemaal slechte mensen zijn, maar het is gewoon veel veiliger om het slachtoffer de schuld te geven. Zolang wij niet doen wat hij of zij wel deed, worden wij in ieder geval geen slachtoffer!  Zolang wij niet te veel drinken achter het stuur, gebeuren er geen ongelukken. Zolang we niet sms’en of bellen achter het stuur, gebeurt ons niks. Als we geen korte rokjes aan doen roepen we geen verkeerde gedachten op bij mannen. Als we ons niet in het criminele circuit bevinden, dan worden we geen slachtoffer van een geweldsdelict. Ook ik maak me hier vaak schuldig aan, want ook ik het vind het gevoel van controle fijn. Hoe eng is het om te beseffen dat je daadwerkelijk zero (of weinig) invloed heb op alles wat andere mensen je aan kunnen doen?

Op andere momenten, zoals nu, probeer ik te accepteren dat ik niet overal controle over kan hebben, dat ik sommige dingen moet loslaten die me niet lukken, het niet te veel aan mezelf moet wijten. 🙂

acceptance