Children must be taught how to think, not what to think.
Gisteren zaten mijn dochter en ik aan tafel, terwijl onze poes Lola besloot om de vuilnisbak om te gooien. Het was echt een rotzooitje geworden en ik schreeuwde “Lola”! Dochterlief barstte in tranen uit. Ik liet de rommel maar even voor wat het was en gaf haar een dikke knuffel. Eenmaal gestopt met huilen vroeg ik haar wat er aan de hand was. Zij was het overduidelijk niet eens met het geschreeuw richting Lola. Ze wil niet meer dat ik dit doe. Ik probeerde haar uit te leggen dat je met poezen niet kunt communiceren over wat ze wel en wat ze niet kunnen doen, dat poezen zo leren dat ze iets niet mogen doen. ‘Dat is mishandeling’, kreeg ik als antwoord terug. Auw. ‘Lola is een poes, maar dat betekent niet dat zij minder is dan ons, mama’. Een opmerking waar ik eventjes stil van werd. De wijsheid van een kind. Ze heeft ook he-le-maal gelijk. Een poes is niet minder dan wij, omdat wij toevallig mensen zijn en zij niet. Ik schreeuw niet naar andere mensen, omdat ik het respectloos vind..waarom zou ik dan wel tegen een poes schreeuwen? Hoort zij niet minstens net zoveel respect te krijgen? Ja, mijn dochter… soms heb ik het idee dat ik meer van haar leer dan zij van mij. ❤
De wereld van Anna 
3 juni 2014 at 10:02
Onze kinderen zijn onze grootste leermeesters, maar soms willen wij het als ouder niet aanvaarden.
Toch mooi hoe je dochter het tegen je vertelde, en eigenlijk zie je nog een mooi ding. Dat je dochter er niet tegen kan dat er geroepen wordt.
3 juni 2014 at 10:27
Daar heb je helemaal gelijk in! Mijn dochter vindt lawaai en geschreeuw inderdaad echt verschrikkelijk. De volgende keer pak ik het een stuk tactischer aan, dat weet ik wel 🙂
3 juni 2014 at 10:33
Mooie les dat je leerde en wetende dat je het nu anders kan aanpakken.
Zelf heb ik het ook moeilijk moet lawaai en geschreeuw, dus het niet eigen aan kinderen alleen. Die er toch meer last van hebben door soms bepaalde situaties waar ook angst bij kan komen kijken.