Het is verschrikkelijk om je in zo’n zwart diep gat te voelen vallen zonder dat je precies je vinger er op kan leggen waar dit paniekerige en verstikkende neerslachtige gevoel vandaan komt. Deze dagen lijken een eeuw te duren en het voelt als een strijd die ik niet winnen kan.

Ik weet dat het niet stoer is om jezelf zo kwetsbaar op te stellen en jezelf figuurlijk zo bloot te leggen. Ik weet dat het niet tof is om te zeuren over hoe verdrietig je bent. Ik weet dat het eigenlijk not done is om toe te geven dat je het niet meer alleen kan. En dat terwijl ik geen enkele reden heb om me zo te voelen. Rationeel gezien is er helemaal niets wat mij het recht geeft om me te voelen zoals ik me nu voel.

Met mijn verstand probeer ik me uit dit dal te trekken.

Kom op, verman jezelf nou eens! Er is helemaal niets aan de hand. Morgen voel je jezelf beter.

Het neerslachtige gevoel blijft. Het overheerst alles en trekt me letterlijk naar beneden. Iedere stap die ik zet voelt aan als het lopen van de marathon. Ik moet me vasthouden aan de tafel of ik leun tegen de muur om niet om te vallen. De voortdurende brok in mijn keel. Soms val ik gewoon neer. Geen controle meer over mijn lichaam. Ik barst in huilen uit. Hoe kan dit toch, vraag ik me voortdurend af.

Hoe lang gaat het deze keer duren voordat ik naar boven ben gekropen? Hoeveel mensen ga ik deze keer verliezen voordat ik eindelijk weer het licht kan zien? Hoe vaak moet ik nog in dit diepe dal vallen?

Depressie. Rotwoord. Verdwijn uit mijn leven!