Precies een jaar geleden verliet de liefde van mijn leven me.. via een whatsapp. Net als veel anderen ging ik op zoek naar de beste manier om met liefdesverdriet om te gaan. Ik speurde het internet af, maar zoals iedereen weet is er geen handleiding hoe om te gaan met een relatiebreuk en het daaruit voortvloeiende liefdesverdriet.

De eerste dag heb ik gehuild als een koe en probeerde ik de breuk te herstellen. Ik probeerde hem met manipulatief gedrag bij me te houden. Deze missie mislukte.

Het verdriet was intens. Ik wilde me het liefst de hele dag onder een deken verstoppen en hele dagen in mijn eigen verdriet verdrinken. Ik luisterde heel veel naar muziek, met teksten over liefdesverdriet uiteraard. Ik ging daadwerkelijk niet meer naar school. Op mijn werk moest ik me af en toe op de wc verstoppen omdat ik keihard in huilen uitbrak. Niet handig, als maatschappelijk werkster. Ik dacht eventjes dat ik dood zou gaan van liefdesverdriet. Ik wilde hem nog een keer zien om afscheid te nemen, of eigenlijk: om hem terug te krijgen.

Ik had hem nog zo veel te zeggen. Tijdens onze ontmoeting was ik echter stil. Ik voelde even helemaal niets en vond de kracht om mijn sleutel te vragen. Ik zei tegen hem dat mijn deur altijd op een kiertje zou staan. De ontmoeting maakte me sterker. Ik had afscheid genomen en de breuk was duidelijk definitief. Ik kon gaan afsluiten.

Ik huilde 2 weken lang. Iedere dag. Ik sloot me af van iedereen, want ik kon onmogelijk mijn verdriet in woorden uitleggen. Ik was het zo zat om me zo ellendig te voelen. Niet iedereen gelooft in God, maar voor mij hielp het om te erkennen dat als we echt voor elkaar bestemd waren, we bij elkaar terug zouden komen. God zou hiervoor zorgen en zo niet, dan had God een ander plan voor me. Ik heb gebeden om hem terug naar mij te leiden.

Langzaam begon ik me steeds beter te voelen. Mijn vriendinnen lieten me niet bedwelmen in zelfmedelijden en deden leuke dingen met me. Ik hoefde niet te praten over mijn gevoel. Ze waren er gewoon voor me, gaven een knuffel als ze dachten dat ik dit nodig had. Langzaam maakte verdriet plaats voor opluchting. Deze relatie was allang niet meer goed voor mij.

Enkele maanden later zocht hij weer contact. Ik heb niets meer van me laten horen na onze laatste ontmoeting. Hij mistte me. Iets in mij is echter gebroken. Door de afstand ben ik me gaan realiseren dat deze relatie niet werkte en nooit zal werken. Ik had het afgesloten. Het maakt me niet meer uit wat hij doet, hij is niet meer degene waar ik blij van word en waar ik naar verlang. Het is te laat. Hij heeft spijt. Ik ben hem dankbaar dat hij het lef had om te kappen met de poppenkast die onze relatie heet.